Bork

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quare conare, quaeso. Duo Reges: constructio interrete. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Ratio quidem vestra sic cogit. Sed nimis multa. Res enim concurrent contrariae. Cave putes quicquam esse verius. Sint modo partes vitae beatae. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Omnia peccata paria dicitis.

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Suo genere perveniant ad extremum; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Sed fortuna fortis; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; A mene tu? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Polycratem Samium felicem appellabant. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Urgent tamen et nihil remittunt. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quis istud possit, inquit, negare? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Torquatus, is qui consul cum Cn. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Conferam avum tuum Drusum cum C.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Hoc tu nunc in illo probas. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Minime vero, inquit ille, consentit. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.